TÀI LIỆU THAM KHẢO: TỘI ÁC CỘNG SẢN VIỆT NAM - Biến cố Tết Mậu Thân 1968
[B]TÀI LIỆU THAM KHẢO: TỘI ÁC CỘNG SẢN VIỆT NAM - Biến cố Tết Mậu Thân 1968
Trận Chiến Mậu Thân Tại Huế:
Từ Góc Nh́n Của Người Chỉ Huy Chiến Trường Bắc Quân[/B]
PhoNang 2012/02/11
Nguyễn Ngọc Bích
Kính thưa quư vị,
Bốn mươi năm trước đây, Cộng Sản Việt Nam, trong cố gắng đảo ngược thế cuộc chiến tranh v́ các thất bại liên tiếp của họ vào hai năm 1966–1967, đă phát động cuộc Tổng Tấn Công Tết Mậu Thân từ tháng giêng đến tháng hai năm 1968. [B]Cuộc Tổng Tấn Công này trở thành một đại thảm họa về quân sự cho phía Cộng Sản. Chính Cộng Sản Việt Nam đă thú nhận là họ thất bại nặng nề, với 48.000 tổn thất nhân sự (41.000 tử vong, 7.000 lính bị bắt làm tù binh, chưa kể thương binh) trên tổng số 84.000 quân trong lực lượng tấn công.[/B] Cộng Sản Việt Nam đă phải tốn ít nhất là 3 năm (theo Trần Văn Trà), đến 5 năm (theo Bùi Tín), để tái xây dựng lực lượng. Trên thực tế, hậu quả của cuộc tấn công 1968, nếu tính cả trận đầu cùng với hai lần tấn công theo sau, vào tháng 05-1968 và tháng 08-1968, th́ sẽ cho người ta thấy rơ điều này: Cuộc chiến năm 1968 đă tiêu diệt một cách hữu hiệu hầu như toàn bộ bộ máy chiến tranh của họ tại miền Nam Việt Nam.
Chiến địa duy nhất mà Cộng Sản Việt Nam cầm cự được hơn vài ngày là tại Huế, cố đô của Việt Nam, nơi quân Việt Cộng tử thủ đến 25 ngày nhờ vào sự kiên cố của các bức tường cổ thành. Walter Cronkite, phóng viên Hoa Kỳ, khi thăm Huế trong giai đoạn này đă gọi cuộc chiến là “không thể thắng được.” Tổng Thống Lyndon B. Johnson của Hoa Kỳ lúc bấy giờ than: “Nếu tôi mất [sự ủng hộ của] Cronkite rồi th́ cũng coi như tôi mất sự ủng hộ của người dân b́nh thường tại Hoa Kỳ.” Đến tháng ba 1968, Johnson quyết định không tái tranh cử Tổng Thống cho nhiệm kỳ hai; thay vào đó, ông ra lệnh ngưng oanh tạc Bắc Việt, một điều đưa đến sự sửa soạn cho “Ḥa đàm” Paris.
Có thể nói rằng sự thảm bại quân sự khổng lồ nhất của Việt Cộng trong suốt cuộc chiến, bỗng nhiên dẫn đến bước ngoặt quan trọng nhất trong chiến tranh VN có lợi cho Cộng Sản Bắc Việt. Sau Tết 1968, cục diện chiến tranh Việt Nam thay đổi hoàn toàn: nếu trước đó, huyền thoại về một chiến tranh du kích do người dân miền Nam bị áp bức nổi lên vẫn c̣n được thêu dệt dù khó tin, sau Tết, v́ quân của Mặt Trận Giải Phóng Miền Nam hầu như đă không c̣n nữa, Hà Nội trắng trợn chường ra bộ mặt của một kẻ xâm lăng, vi phạm Hiệp Định Genève năm 1954, hiệp định phân chia Việt Nam ra thành hai miền Nam Bắc rơ ràng trong khi chờ đợi một giải pháp chính trị (mà lúc đầu được quan niệm là sẽ thống nhất bằng một cuộc Tổng Tuyển Cử).
Một năm bản lề
Các sử gia tương lai sẽ ghi nhận rằng năm 1968 là một năm bản lề trong chiến tranh Việt Nam. Và trong năm đó trận chiến tại Huế sẽ nổi bật lên như là chiến trường đóng góp vào cái nh́n sai lạc mà lại được truyền bá cùng khắp thế giới, nhờ vào các hăng truyền thông của Hoa Kỳ. Sự truyền thông sai lạc này đă thuyết phục được những con diều hâu như Bộ Trưởng Quốc Pḥng Clark Clifford trở thành những con chim bồ câu ngây thơ, và cuối cùng đă thúc đẩy Tổng Thống Johnson đi vào con đường bất khả đảo ngược dẫn đến sự triệt thoái và, cuối cùng là thất bại trên chiến trường Việt Nam.
Điều đáng ngạc nhiên nhất, là tuy quan trọng như vậy, nhưng trận chiến tại Huế chỉ được nhắc sơ qua trong các sách sử tiêu chuẩn về chiến tranh Việt Nam.
Duyệt qua các sách giáo khoa về cuộc chiến, người ta sẽ giật ḿnh thấy một lỗ hổng lớn lao giữa tầm quan trọng của trận quyết định này trong chiến tranh Việt Nam và sự xem thường cuộc chiến tại Huế trong các sách giáo khoa như: Huế 1968 không được nhắc đến trong tác phẩm của Tướng Bruce Palmer, Jr., The 25 Year War: America’s Military Role in Vietnam (1984). Huế 1968 chỉ chiếm 1 ḍng trong sách của Tướng Phillip B. Davidson, Vietnam at War (trang 475). Huế 1968 được nửa đoạn trong sách của Robert D. Schulzinger, A Time for War: The United States and Vietnam, 1941-1975 (trang 259), Huế 1968 được một đoạn trong sách của William S. Turley, cuốn The Second Indochina War được mô tả là một cuốn “Lược sử chính trị và quân sự, 1954-1975” (trang 109), một đoạn và 4 ḍng trong sách của George C. Herring, America’s Longest War (trang 186-187), và một đoạn rưỡi trong sách của Neil Sheehan về “John Paul Vann và Hoa Kỳ ở Việt Nam” có tựa đề là A Bright Shining Lie (trang 719-720). Trong sách của Michael McClear, Vietnam, A Complete Photographic History, một đại tác phẩm dày 736 trang với trên 2.000 h́nh ảnh và bản đồ với những phụ đề chữ nhỏ li ti, đă không hề có một đề mục nào cho trận Mậu Thân tại Huế, trừ một chương với tiêu đề “T́m hiểu về Tết” có nhắc đến trận này (để chỉ trích các thông tin sai lạc của đồng minh) trong ba đoạn rưỡi. Chỉ có một vài cuốn là dành cho Huế một ít chú tâm, nhưng ngay cả trong những sách như của A. J. Languth, Our Vietnam, câu chuyện cũng thiên về cuộc thảm sát tại Huế nhiều hơn là tự thân cuộc chiến (trang 475-478). Ngoại lệ duy nhất có lẽ là sách của Dave R. Palmer, Summons of the Trumpet, khi trận Huế được trân trọng dành cho tới hai trang (trang 192-193) nhưng lại đầy dẫy những thông tin sai lạc.
Điều lạ hơn nữa, là ngay trong các sách Việt Nam, kể cả sách giáo khoa, trận chiến tại Huế cũng bị quên lăng. Thí dụ như, trong tập Lịch Sử Việt Nam, 1945-1975 (Trần Thục Nga và người khác, Lịch Sử Việt Nam, 1945-1975, Nhà xb Giáo Dục, 1987), sách giáo khoa được Đảng CSVN chuẩn nhận trong chương tŕnh dành cho các thầy cô theo ngành sư phạm hiện nay tại Việt Nam, trận chiến tại Huế được nhắc đến trong hai đoạn văn (trang 145), mà đoạn sau không hơn không kém là một đoạn tuyên truyền. Về phía Quân Lực VNCH và người Việt hải ngoại, cuộc chiến tại Huế cũng chỉ nhận được nhiều lắm là vài trang (chính xác là 3 trang, 403-405) trong Chiến tranh Việt Nam toàn tập, tác phẩm được xem là đầy đủ nhất về lịch sử cuộc chiến của Nguyễn Đức Phương. Nếu đem so sánh với sự quan tâm to lớn dành cho vụ Thảm Sát tại Huế th́ phải nói là ta sẽ không thể nào hiểu được vụ thảm sát kia nếu ta không hiểu trận Huế diễn ra như thế nào. Một ngoại lệ có thể t́m thấy trong tập Huế, Xưa và Nay (Hue, Past and Present – Vietnamese Studies Số 37) do Hà Nội xuất bản ngay sau Tết 1968, trong đó có đăng bài của Tôn Vy về “Cuộc Tổng Tấn Công Tết Mậu Thân 1968 của Nhân Dân tại Quảng Trị - Thừa Thiên” kể lại trận chiến trong 14 trang nhỏ. Tiếc thay, loạt bài này không có bản đồ, không chỉ rơ đâu là quân Bắc Việt và Việt Cộng, đâu là quân Việt Nam Cộng Ḥa, và thêm thắt khá nhiều chi tiết tưởng tượng. Như vậy, câu chuyện thực về cuộc chiến Mậu Thân 1968 tại Huế, theo góc nh́n của người Việt miền Nam, vẫn c̣n cần được kể lại một cách trung thực.
Những đặc điểm của trận Huế vào Tết Mậu Thân 1968
Cuộc chiến tại Huế vào Tết 1968 không chỉ đặc biệt v́ Việt Cộng đă cầm cự được đến 25 ngày trong khi tại các địa điểm khác trong cuộc tấn công, quân xâm lăng đă bị đẩy lui ngay trong ṿng vài tiếng đồng hồ đầu tiên, và nhiều lắm là vài ngày (tại Sài G̣n–Chợ Lớn là 9 ngày). Trận Huế năm 1968 đặc biệt là bởi v́, như tại Khe Sanh, quân tấn công là lực lượng chính quy Bắc Việt, những lính chuyên nghiệp dầy dạn chiến trường, được gửi vào từ Miền Bắc… Lư do chính là trước khi phát động cuộc Tổng Tấn Công Tết Mậu Thân, Việt Cộng đă sắp xếp lại các ranh giới quân sự quanh Sài G̣n và Huế để tăng sự đột ngột và sự công phá đến mức tối đa.
Cuộc chiến tại mỗi đô thị được giao cho hai nhóm chỉ huy chiến trường. Tại Sài G̣n là Trần Văn Trà, Mai Chí Thọ, Lê Đức Anh - một người miền Nam kèm bởi hai tướng Bắc Việt - trách nhiệm việc tấn công từ phía Bắc thành phố. Vơ Văn Kiệt và Trần Bạch Đằng chỉ huy việc tấn công từ phía Nam.
Trong trường hợp Huế, Trung tướng Trần Văn Quang là Chỉ huy trưởng quân khu Trị Thiên -Huế, nhưng Đại tá Lê Minh lại nhận được lệnh trước khi ra quân rằng: “Về chiến dịch, anh là chỉ huy trưởng, về mặt Đảng, anh là trưởng ban công kích và khởi nghĩa của toàn khu.” Trên thực tế, cũng như trường hợp tại Sài G̣n, Lê Minh điều khiển vùng phía Bắc và Thân Trọng Một điều khiển sự tấn công từ phía Nam vào Huế. Mặc dầu vậy, Một nằm dưới quyền Minh, như chúng ta sẽ có dịp nhận xét sau này.
Trận chiến tại Huế năm 1968 đặc biệt v́ nếu các cuộc tấn công vào Sài G̣n là sự tổng hợp lực lượng giữa Quân Giải phóng của Mặt Trận Dân Tộc Giải Phóng Miền Nam, như các đơn vị miền Nam dưới sự chỉ huy của Trần Văn Trà, Vơ Văn Kiệt, Trần Bạch Đằng, và các đơn vị chính quy Bắc Việt dưới quyền Lê Đức Anh, Mai Chí Thọ, th́ sự việc tại Huế đă hoàn toàn dính liền với danh dự của riêng Quân đội chính quy Bắc Việt mà thôi. Điểm này rất quan trọng khi chúng ta bàn đến câu hỏi ai là thủ phạm trong việc thảm sát tại Huế năm 1968.
Trận chiến tại Huế năm Mậu Thân cũng đặc biệt về thời điểm, v́ sau Tết 1968, Hà Nội không c̣n cố gắng che giấu sự thực là những quân đoàn chính quy đông đảo, trong đó một số từng tham gia trận Điện Biên Phủ, đă hiện diện tại miền Nam, biến đổi hoàn toàn tính chất “du kích chiến” (được cho là do sự nổi dậy của kháng chiến quân miền Nam) sang cuộc chiến quy ước có trang bị vũ khí quân cụ đầy đủ (bởi các lực lượng ngoại bang và từ phía Bắc vĩ tuyến 17 mang xuống). Sự kiện này trở nên trắng trợn hơn nữa khi Hà Nội tấn công miền Nam, vào Lễ Phục Sinh 1972, với toàn lực của Quân Đội Nhân Dân Miền Bắc, tất cả là những đoàn quân chính quy (với chỉ một sư đoàn để lại ở miền Bắc vào tháng 12-1972). Hà Nội lại thảm bại trong trận chiến này, sau 56 ngày bao vây An Lộc thất bại (tháng 04-06/1972), và đặc biệt sau khi Thủy quân lục chiến Việt Nam Cộng Ḥa tái chiếm Cổ thành Quảng Trị vào tháng 09-1972, chứng tỏ sự trưởng thành anh dũng của Quân Lực Việt Nam Cộng Ḥa, 4 năm sau Tết 1968, khi trực chiến với Quân Đội Bắc Việt một khi có đầy đủ pháo binh và không quân yểm trợ.
Sau cùng, trận chiến tại Huế 1968 đặc biệt v́ đó là chiến địa duy nhất mà Việt Cộng có đủ thời giờ để thành lập cả một “hội đồng nhân dân” gồm đa số là dân địa phương bị Bắc Việt giật dây. Những kẻ chủ chốt trong việc này là Hoàng Kim Loan và Hoàng Lanh, hai tên nằm vùng ẩn náu trong nhà của Nguyễn Đóa, một Giám Thị tại trường Quốc Học. Hai ngày sau khi xâm nhập Huế, vào mồng 2-02, Đài phát thanh Hà Nội loan báo Ủy Ban Nhân Dân Cách Mạng Thừa Thiên - Huế được dựng lên với Giáo sư Đại học Văn khoa (ngành Dân tộc học) Lê Văn Hảo làm Chủ Tịch, và Bà Tuần Chi, một người trong ngành giáo dục, làm Phó. Mười hai ngày sau đó, 14-02, Đài phát thanh Hà Nội lại loan báo đă thành lập Ủy Ban Nhân Dân địa phương với Lê Văn Hảo làm Chủ Tịch, và hai phó là Đào Thị Xuân Yến (tên con gái của bà Tuần Chi) và Hoàng Phương Thảo.
Trên thực tế, Việt Cộng đă vào Huế mang theo nhiều danh sách và địa chỉ do bọn nằm vùng cung cấp (như anh em Hoàng Phủ Ngọc Tường và Hoàng Phủ Ngọc Phan, giáo sư Tôn Thất Dương Tiềm, Nguyễn Đóa và Bà Tuần Chi - vợ Nguyễn Đ́nh Chi, học giả Nguyễn Đắc Xuân, v.v…) và gần như lập tức đi lùng các người có tên trong danh sách.
Trận thư hùng về quân sự
Hướng dẫn bởi thành phần bất măn do chính phủ VNCH đă dẹp cuộc khủng hoảng Phật Giáo miền Trung (1965-1967), Việt Cộng đă giữ được yếu tố bất ngờ khi họ tràn xuống từ vùng đồi núi phía Tây thành phố vào đêm 31-01-1968. Họ đă kiểm soát được thành phố trong một thời gian tương đối ngắn (chưa đầy 24 giờ) ngoại trừ căn cứ của Đại đội 81 Quân Cụ, Đài Phát Thanh Huế, Phi trường Tây Lộc, và đặc biệt là Đồn Mang Cá, tổng hành dinh của Sư Đoàn 1 Bộ Binh dưới sự chỉ huy của Tướng Ngô Quang Trưởng. Phần phụ lục đính kèm sẽ có chi tiết thời điểm rất rơ, nhưng ở đây chúng ta chỉ có thể tóm tắt trận chiến tại Huế như sau:
31-01-1968: Giữa đêm, bốn tiểu đoàn Bắc Việt dưới quyền Đại tá Lê Minh, hỗ trợ bởi một tiểu đoàn đặc công, tấn công Cổ Thành Huế từ phía Tây, Tây Bắc và chiếm một vùng lớn của thành phố, nhờ yếu tố bất ngờ. Bốn tiểu đoàn khác, cùng với tiểu đoàn đặc công thứ hai, dưới sự điều động của Thân Trọng Một, tấn công từ phía Nam. Toán đầu tiên gặp sự kháng cự tại sân bay Tây Lộc, trong khi nhóm thứ hai chạm trán với sự pḥng thủ kiên cường của Đại Đội 81 Quân Cụ tại Tam Thai. Trong cùng thời gian, một tiểu đoàn Bắc Việt khác tiến vào An Ḥa, phía Bắc của Huế nhằm chặn đường tiếp viện của Quân Lực Việt Nam Cộng Ḥa đến từ Quảng Trị. Cuối cùng, một lực lượng khác gồm hai tiểu đoàn Bắc Việt đóng chốt tại An Cựu và Phú Cam pḥng ngăn quân tiếp viện đến từ phía Nam.
31-01 đến 03-02-1968: Việt Cộng kiểm soát được thành phố trong 4 ngày đầu. Sáng 01 tháng 2, họ tập họp dân chúng trong vùng bị kiểm soát, bắt học tập tư tưởng Mác-Lênin rồi cho về để chứng tỏ sự “khoan dung” của phe thắng trận, khuyến khích dân đi rủ những người c̣n đang trốn tránh ra tŕnh diện. Rất nhiều người rơi vào bẫy này. Tuy nhiên, trong cùng thời gian, Tướng Ngô Quang Trưởng của Quân Lực Việt Nam Cộng Ḥa đă thành công trong việc gọi quân về để cũng cố pḥng thủ Đồn Mang Cá ở phía Đông Cổ Thành.
04 đến 05-02-1968: Chiến trận tạm lắng v́ cả hai bên đều kiệt lực, nhất là v́ Việt Cộng hết đạn (có điện đánh về Hà Nội ngày 5-2-1968).
06 đến 07-02-1968: “Vào ngày thứ bảy của trận chiến, Hoa Kỳ nhập cuộc.” Tuy chiếm được đa số các mục tiêu nhưng v́ đạn đă cạn gần hết, Lê Minh họp cấp chỉ huy và đề nghị rút lui v́ “một chiến thắng quyết định” không thể đạt được. Lê Minh ra lệnh mang các chiến lợi phẩm về căn cứ của Việt Cộng tại vùng quê và trong rừng, cũng như tải thương và mang tù binh ra khỏi thành phố.
07 đến 09-02-1968: Lo ngại sự phản công của quân đội VNCH, Việt Cộng phá cầu Trường Tiền vào đêm 7 tháng 02. Nhưng thay v́ rút lui, Tướng Bắc Việt Trần Văn Quang đă đến Huế và tái phối trí các đơn vị dưới quyền Lê Minh, rồi ra lệnh dồn hết sức tấn công đồn Mang Cá. Sau 3 tiếng đồng hồ giao tranh dữ dội (từ 9 giờ đêm đến 12 giờ khuya ngày 9/02), nỗ lực này của Bắc Việt đă hoàn toàn thất bại, và quân xâm lược đă phải rút khỏi trận địa. Một điện tín thứ hai được gửi cấp tốc về Hà Nội xin tiếp viện quân và đạn dược. Yêu cầu thứ hai này được Hà Nội hứa chuẩn y, kư bởi 3 vị tướng cao nhất là Vơ Nguyên Giáp, Văn Tiến Dũng và Song Hào. Một điện tín khác, sau đó, cũng từ Hà Nội hứa sẽ gửi binh tiếp viện.
10 đến 15-02-1968: Đạn dược tiếp liệu do Hà Nội hứa không bao giờ đến, và đội binh tiếp viện đă bị Sư Đoàn 3 Thủy Quân Lục Chiến Hoa Kỳ chặn và gần như tiêu diệt hoàn toàn trước khi đến Huế. Ngày 10-02, quân lực VNCH đă bắt đầu càn quét khi địa phương quân thay thế các đơn vị nhảy dù để họ có thể quay sang tấn công quân Bắc Việt.
12-02-1968: Thủy quân lục chiến Việt Nam đến thay thế lực lượng nhảy dù. Một đơn vị Thủy quân lục chiến Hoa Kỳ (Đại đội 1 của Robert Thompson, Sư đoàn 5 Thủy quân lục chiến) cũng vượt sông Hương và bắt liên lạc với Tướng Trưởng tại đồn Mang Cá.
12 đến 20-02-1968: Giao tranh dữ dội, trên mọi đường phố và trong từng căn nhà với sự can dự của Thủy quân lục chiến Hoa Kỳ ở phía Đông và Đông Nam Cổ Thành. Việt Cộng phản công dữ dội khi Thủy quân lục chiến Việt Nam cố mở đường tấn công vào phía Tây Nam Cổ Thành, nhằm cắt đường tiếp viện của địch. Ngày 16-02, quân lực VNCH thành công trong việc tràn lên các vị trí của địch và hai ngày sau đó, 18-02, đă đến cửa Chánh Tây và góc Tây Bắc của Cổ Thành.
14-02-1968: Đài Phát Thanh Hà Nội thông báo sự thành lập chính quyền địa phương với Lê Văn Hảo làm chủ tịch (thị trưởng), kèm theo hai bên là hai phó chủ tịch phái nữ. Đứng sau Lê Văn Hảo là một số nhân vật có tiếng tại Huế mà người dân thành nội tin rằng chính là thủ phạm của các vụ Thảm Sát Tết Mậu Thân tại Huế: Hoàng Phủ Ngọc Tường, Hoàng Phủ Ngọc Phan, Nguyễn Đắc Xuân, Tôn Thất Dương Tiềm, v.v…
21-02-1968: Dưới áp lực nặng nề của 3 lữ đoàn Thủy quân lục chiến VNCH, không kể Sư Đoàn 1, và 3 tiểu đoàn Hoa Kỳ, quân Bắc Việt “quyết định rút, bởi v́ bây giờ dù quân chi viện có vào nữa th́ cũng không thay đổi được t́nh thế.”
22-02-1968: Quân Bắc Việt cố gắng trong tuyệt vọng làm một cuộc phản công hầu tạo xao động cho lính VNCH. Nhưng Trần Ngọc Huế và đội Hắc Báo của ông đă tập hợp chống trả mạnh mẽ và chiến thắng.
24-02-1968: Cuối cùng, quân lực VNCH đă thành công trong việc tái chiếm kỳ đài để hạ cờ Việt Cộng vào lúc 5 giờ sáng, và thay bằng lá cờ vàng ba sọc đỏ của Việt Nam Cộng Ḥa nơi cửa Thượng Tứ.
Tổn thất
H[B]à Nội chưa bao giờ công bố số quân Bắc Việt tử vong tại Huế, tuy một bài thơ của Chế Lan Viên (1920-1989) đă tự thú nhận: “Hai ngàn quân tràn xuống đồng bằng. Chỉ ba mươi người trở lại…”. Trần Văn Trà viết “Có những đơn vị tham chiến mà không ai sống sót trở về,” có lẽ để nói về trận chiến tại Huế. (Bài viết năm 1993, trang 62).
[/B]
Thống kê của Đồng minh ước đoán lính Việt Cộng tham chiến tại Huế có khoảng 7.500 người (tương đương với 15 tiểu đoàn), trong số đó 5.000 tử trận tại chỗ, c̣n 3.000 xác khác được t́m thấy tại những vùng đất chung quanh Huế. Tuy thật là khó tin, song xác những lính chính quy Bắc Việt t́m được chung quanh các đồi phía Tây của Huế có thể là những nhân sự Hà Nội đưa vào Nam với hoang tưởng là đă chiếm xong được Huế. Chỉ điều này mới giúp giải nghĩa được cảnh tượng sau đây trong những ngày chiến đấu cuối cùng tại Huế, như lời kể của Andrew Wiest qua tác phẩm Vietnam’s Forgotten Army: “Khi tiến lên cùng với lính của ḿnh, Trần Ngọc Huế không thể tin vào mắt ông: những xác chết c̣n nguyên quân phục mới tinh, xếp chồng chất lên nhau hàng hàng lớp lớp ngút tầm mắt, tràn ra khỏi các mương rănh, hố cá nhân và bụi rậm. [… Cuối cùng, t́m ra một người lính Bắc Việt c̣n sống] Huế hỏi tại sao đội quân của anh ta lại mặc quân phục đại lễ và mang theo cờ. Người tù chán nản trả lời: “Họ bảo chúng tôi rằng Huế đă được giải phóng và chúng tôi đến để diễu hành mừng chiến thắng” (trang 116).
Nhật kư của Lê Minh xác nhận điều này: “Đến ngày 26-2-68 th́ tất cả đă rút ra khỏi thành phố. Thực sự là bắt đầu rút từ ngày 22, và cuộc rút lui kéo dài trong 5 ngày mới kết thúc. V́ các chiến lợi phẩm đưa ra tấp ở ngoại thành hoặc ven rừng đều đă bị địch phản kích chiếm lại hết, nên lên rừng người nào là đói ngay trong ngày đó. Sau cuộc liên hoan mừng chiến thắng (sic) có cả nhân sĩ trí thức Huế ở Khe Trái th́ cả rừng ăn muối. Khó khăn ập tới sau khi rút ra khỏi Huế là giống như t́nh h́nh hồi vỡ mặt trận.”
“Hàng vạn người đă lên rừng phải lo ăn,” Lê Minh tiếp tục, “người ở ngoài kia [Bắc Việt] tiếp tục ập vào, nào công an, đài phát thanh, truyền h́nh, cục lưu trữ, kể cả cảnh sát giao thông, v.v… ở đâu cũng đ̣i gạo đ̣i muối; trong khi đó Trung ương lại cứ tiếp tục giao nhiệm vụ đánh Huế đợt 2 [vào tháng 05-1968].”
Về phía đồng minh, Việt Nam Cộng Ḥa bị tử thương 384 người, 1.800 người bị thương, và Thủy quân lục chiến Hoa Kỳ báo cáo 147 tử thương, 857 bị thương nặng cần chuyển về bệnh viện.
Tuy vậy, con số dân lành bị thiệt mạng trong cuộc chiến tại Huế thật khổng lồ. Gần 7.000 người mất tích, trong khi chỉ có 844 tử thương và 1.900 bị thương v́ bom đạn. Trong số mất tích người ta t́m được 2.800 tử thi từ các hầm chôn tập thể ở rải rác nhiều nơi trong thành phố, nhất là tại Gia Hội, nơi nhiều người dân bị xử tử, và khoảng 19 địa điểm khác quanh Huế. Các nạn nhân này bị tàn sát bất kể người già, phụ nữ, trẻ em, ngay cả trẻ sơ sinh. Việt Cộng sợ rằng nếu có người sống sót trở về, họ sẽ tiết lộ các nơi trú ẩn của tàn quân Bắc Việt.
Về chuyện này, ngay cả Lê Minh cũng bị nhói trong tim khi viết trong hồi kư: “Tôi thấy cần phải nói đến một điều đáng buồn. [Về] sự tang tóc trong biến cố Mậu Thân […] c̣n lại một mặt của vấn đề, việc trừng trị những người có tội ác với nhân dân (sic) trong một cuộc chiến tranh là điều không tránh khỏi, một khi quần chúng (sic) đă nổi dậy. […] Rốt cuộc là đă có những người bị xử lư oan trong chiến tranh. Dù lư do thế nào th́ trách nhiệm vẫn thuộc về lănh đạo, trong đó có trách nhiệm của tôi.”
Nhận định sơ khởi
Với những khảo sát kể trên, tôi mong là đă làm rơ được một số vấn đề chung quanh trận Mậu Thân tại Huế - một trong những cuộc giao tranh quan trọng nhất trong chiến tranh Việt Nam. Trận chiến quân sự, với tất cả những tính toán sai lầm và những giây phút hèn nhát ở cả hai phía, đă là một thiên hùng ca cho cả 3 quân đội: Quân Lực Việt Nam Cộng Ḥa, Thủy quân lục chiến Hoa Kỳ, và Quân Bắc Việt. Cả ba đă vượt sức ḿnh để chiến đấu.
Trong trận chiến chính trị, rơ ràng là Việt Cộng đă lầm to khi tiên đoán về cảm t́nh của người dân Huế mà họ hy vọng sẽ đứng về phía họ, một chuyện đă không xảy ra. Thế nhưng Việt Cộng đă thật bất ngờ khi cuộc tổng công kích Mậu Thân đă đưa Hoa Thịnh Đốn đến quyết định hoàn toàn thay đổi chiều hướng của cuộc chiến.
Trên phương diện đạo đức, cuộc Thảm sát tại Huế năm 1968 sẽ đi vào lịch sử như một hành động cực kỳ tàn ác, vô nhân, và vô nghĩa lư của CSVN, nhắm vào người dân lành, mà chính Lê Minh, người chỉ huy quân Bắc Việt, cũng đă tự nhận có một phần trách nhiệm trong đó. Do vậy nên tất cả các chối bỏ tội ác bởi những đầu óc lệch lạc như Gareth Porter nhằm biện minh cho Cộng Sản là hoàn toàn không đứng vững.
Keith Nolan cũng không có lư trong tác phẩm Battle for Hue của ông khi chối bỏ vai tṛ của Quân Lực VNCH trong trận chiến đặc biệt này, và hạ vai tṛ của họ xuống như là chỉ đi “theo dọn dẹp chiến trường cho Thủy quân Lục chiến Hoa Kỳ” (trang 87), cũng như kết án họ là “đi từ nhà này sang nhà khác như những nhóm có tổ chức để hôi của.”
Ông Andrew Wiest đă công bằng hơn khi viết: “Từ những nỗ lực đầu tiên để giải tỏa khu MACV, các Thủy quân lục chiến Mỹ đă biểu lộ sự can trường cá nhân và sức chiến đấu của các đơn vị, một truyền thống của TQLC Mỹ, một binh chủng mà vẫn được xem như đ̣an bộ binh thiện chiến nhất thế giới. Rơ ràng là phía Hoa Kỳ đă hy sinh vô vị lợi. TQLC Mỹ đă chính tự thân giải phóng được thành phố mới ở phía Nam sông Hương và đánh một trận chiến hùng sử ở trong Cổ Thành, với 147 người bị tử thương. Song, trong một trận chiến ít được ngợi ca, Quân Lực VNCH đă thực sự đóng vai chính khi anh dũng chiến đấu để giành lại Thành Nội, những đơn vị thiếu quân số của họ đă đánh bại các lực lượng tự phụ của Bắc Việt và Việt Cộng trong trận chiến dai dẳng và đắng cay mà không hề có sự hỗ trợ trực tiếp của pháo binh cơ hữu hạng nặng. Tại chiến trường này, với số tử vong là 357 chiến sĩ, lính VNCH đă gây – một con số lạ kỳ - là 2.642 cái chết ngay trong lúc giao tranh cho bộ đội Bắc Việt và Việt Cộng.”
Cuối cùng, tôi tin rằng Tổng tư lệnh quân đội Hoa Kỳ, Tướng William C. Westmoreland, đă có nhận xét và thông tin đúng đắn hơn Keith Nolan: “Rất nhiều người Mỹ tham dự trận chiến Tết Mậu Thân […], tuy nhiên… chỉ có một trận tấn công lớn của Việt Cộng vào căn cứ Hoa Kỳ tại ṿng đai của Long B́nh. […Như vậy] nói chung, cuộc Tổng tấn công Mậu Thân 1968 của Cộng Sản đă hoàn toàn bị đẩy lui bởi Quân Lực Việt Nam Cộng Ḥa. Chúng ta cần vinh danh Quân Lực VNCH, không quân Việt Nam, địa phương quân, cảnh sát quốc gia – tất cả đă đóng vai tṛ chính yếu trong việc đẩy lui cuộc tấn công của CS.”
Nhận định tổng quát
Như ai đă làm thầy giáo đều biết, nhận định công bằng nhất đối với một trận đánh phải đặt trên mục tiêu tiên khởi đưa đến việc làm ấy. Chỉ khi đó chúng ta mới thực sự đo lường được sự thành công hay thất bại trong công việc.
Với ư tưởng này, thiết tưởng cũng nên nhắc lại tên do chính Hà Nội đặt cho cuộc tổng tấn công Mậu Thân là “Tổng Công Kích-Tổng Nổi Dậy”. Đó là v́ trong lối nh́n của Hà Nội, họ không chỉ muốn ngừng lại ở chiến thắng quân sự (dù như có được), mà c̣n muốn nó được kèm theo bởi h́nh ảnh của một cuộc tổng nổi dậy để cho hành động xâm lăng này xem ra có “chính nghĩa.” Nói cách khác, Hà Nội không muốn bị nh́n là một kẻ hiếu chiến, mà muốn mang mặt nạ của một kẻ đi “giải phóng” nạn nhân của bất công, giúp những người từ lâu bị đàn áp dưới “chính thể tàn độc,” mà Hà Nội phỉ báng là “Đế quốc Mỹ” và “ngụy quyền Sài G̣n.”
Về phương diện này, cuộc tấn công Tết Mậu Thân của Bắc Việt không chỉ là một thất bại quân sự nặng nề, mà c̣n là một thảm bại về chính trị lớn lao cho họ v́ ở cả 25 thành phố và tỉnh lỵ bị tấn công trong năm định mệnh ấy, không nơi nào người dân Việt tiếp đón Cộng Sản cả. Ngay cả ở Huế, nơi mà trong suốt 3 năm trước đó, thành phố đă sôi sục với phong trào Phật Giáo đối lập với chính quyền Sài G̣n.
Lúc đầu, Cộng Sản cố gắng khoác lên bộ mặt nhân đức. Hướng dẫn bởi các tên nằm vùng, với danh sách trong tay, cán bộ Cộng Sản đến từng địa chỉ đă định và đ̣i hỏi chủ nhà phải ra tŕnh diện trong buổi họp mặt với “chính quyền mới” (Hiểu là: chúng tôi biết đích xác là các anh ở đâu). Sau đó, người dân được thuyết giảng về “cách mạng” và bị răn đe rằng cuộc “cách mạng” này, tuy “nhân đạo” song sẽ không tha thứ cho bất cứ ai chống đối. Rồi họ cho phép những người dân này trở về nhà và khuyến khích những người đang ẩn trốn đi ra tŕnh diện. Không ít người rơi vào cái bẫy này: những người ra đầu thú bị bắt ngay lập tức, và có người c̣n bị xử bắn ngay trước mặt thân nhân, điển h́nh cho cái gọi là “công lư cách mạng.” Giai đoạn thứ ba, các thanh niên sinh viên được gọi ra tŕnh diện và bị bắt đào các đường mương, hào làm chỗ trú bom cho bộ đội trong trường hợp bị thả bom hay pháo kích.
TÀI LIỆU THAM KHẢO: TỘI ÁC CỘNG SẢN VIỆT NAM - Biến cố Tết Mậu Thân 1968
TÀI LIỆU THAM KHẢO: TỘI ÁC CỘNG SẢN VIỆT NAM - Biến cố Tết Mậu Thân 1968
Trận Chiến Mậu Thân Tại Huế:
Từ Góc Nh́n Của Người Chỉ Huy Chiến Trường Bắc Quân
Nhưng chỉ trong một thời gian ngắn, ai cũng nh́n ra rằng các hào sâu này chính là nơi Cộng Sản xử bắn những người bị gán tội “kẻ thù của nhân dân.” V́ Việt Cộng cần tiết kiệm đạn, đa số nạn nhân bị chôn sống sau khi bị đập vào đầu bằng báng súng hay “đánh cho chết bằng xẻng cuốc.” Nạn nhân của giai đoạn này đa số là đàn ông từng làm việc với cảnh sát và chính quyền Miền Nam. Cuộc hành quyết kéo dài nhiều đêm tại nhiều nơi khác nhau trong thành phố.
Khi cuộc chiến đang diễn ra, Cộng Sản khám phá chỗ trú ẩn của nhiều người. Ban đầu, họ tập họp tất cả lại như tù nhân, nhưng chẳng bao lâu sau những tù nhân này bị xem như gánh nặng v́ không đủ lương thực, thiếu pḥng vệ sinh, và nếu gia đ́nh đi thăm nuôi th́ lại trở thành vấn đề thông tin phản gián, đưa đến quyết định là dời tù ra ngoài thành phố, đưa lên vùng đồi núi, hay giản dị hơn là thủ tiêu nạn nhân.
Hoàn cảnh xấu nhất xảy ra khi, không thể chống lại sự phản công của phe quốc gia trong những ngày cuối, Cộng Sản phải quyết định triệt thoái lên núi. Việc rút này phải được tuyệt đối bảo mật. Họ đă thử dời tù nhân lên vùng đồi núi để giữ làm con tin hay làm bia đỡ đạn. Nhưng v́ con số tù nhân quá đông, nên điều này trở thành không thể.
Hơn nữa, không đủ lương thực để nuôi tù, không đủ thời gian để đưa họ đi ra Bắc. Thả tù ra là một đề nghị nguy hiểm v́ chắc chắn tù binh được thả sẽ tiết lộ đường rút quân. Từ đó đưa đến quyết định bịt miệng và thủ tiêu nhân chứng. Điều này giải thích cho rất nhiều mồ chôn tập thể được t́m thấy sau này, dọc theo con đường rút quân của các đơn vị bộ đội Bắc Việt.
Ai là thủ phạm của quyết định giết dân lành?
“Thị trưởng” Huế trong thời gian này là Lê Văn Hảo (giữ chức Chủ Tịch Ủy Ban Nhân Dân Cách Mạng Thừa Thiên, Huế), sau đă trốn sang Pháp, không nhận đây là tội của ông. Ông khai rằng ḿnh chỉ bị giật dây và sai khiến, không có tiếng nói trong mọi quyết định của Cộng Sản tại Huế. Hoàng Phủ Ngọc Tường, người sau này có vị thế lớn tại Huế, cũng nói ông không nhúng tay vào thảm kịch ghê sợ này, nhưng dù sao, như Lê Minh, ông ta đă không chối là có các mồ chôn tập thể, trong khi Gareth Porter hay Philip Hones Griffith, một người phản chiến, lại muốn đổ tất cả tội vào bom đạn của Hoa Kỳ. Nhưng ít ra th́ người dân Huế, cho đến ngày hôm nay, 40 năm sau, vẫn c̣n nhớ như in cảnh Hoàng Phủ Ngọc Phan (em trai Hoàng Phủ Ngọc Tường) và Tôn Thất Dương Tiềm hay Nguyễn Đắc Xuân dẫn đường cho Cộng Sản đi từng nhà điệu nạn nhân ra, kết án họ đă “mắc tội với nhân dân” và có khi c̣n đọc bản án tử h́nh cho một số nạn nhân. Đây là đợt thảm sát đầu tiên trong thành phố Huế như Gia Hội.
C̣n những nạn nhân bị giết trên đường rút lui của Cộng Sản th́ trách nhiệm phải thuộc những người chỉ huy quân đội như Lê Minh, người đă tự nhận một phần trách nhiệm, hay những người chỉ huy thấp hơn, đă tự động thủ tiêu nạn nhân trước rồi báo cáo sau, như Lê Minh ngụ ư trong lời khai của ông. Tuy nhiên, cách hành xử này đă rất phổ biến, đưa đến ít nhất là 22 mồ chôn tập thể được t́m ra sau này, và cho thấy lệnh thủ tiêu dân lành có thể được ban ra từ cấp chỉ huy cao hơn cả Lê Minh, rất có thể là từ Tướng Trần Văn Quang, tư lệnh quân khu Trị Thiên - Huế, hay ngay cả từ Hà Nội.
PS :
Nguyễn Đóa : giáo sư Pháp Văn Trung Học Bồ Đề (không phải Giám Thị Quốc Học Huế)
Tôn T Dương Tiềm (em cuả T T Dương Kỵ, giáo sư Việt Văn TH Bồ Đề , Nguyễn Du)
Ghi chú:
(1: Nếu gọi theo cách của cộng sản là “Tổng Công Kích Tổng Nổi Dậy Tết Mậu Thân 1968"
(2):Bùi Tín, From Enemy to Friend (“Từ Thù Thành Bạn”), Annapolis: Naval Institute Press, 2002, trang 64 (“We did not recover until 1972,” Chúng tôi không phục hồi cho đến tận năm 1972).
Trần Văn Trà ghi lại trong Những Chặng Đường Lịch Sử của B2 Thành Đồng - Kết Thúc Cuộc Chiến 30 Năm, tập 5, trang 57: “Losses, both in troop strength and materiel, caused us untold difficulties in coping with the enemy’s frenzied counterattacks and rapid pacification activities in the 1969-70 period.”
(3): Philip B. Davidson, Vietnam at War: The History, 1946-1975, Oxford University Press, 1988, trang 475 (The Tet Offensive for all practical purposes destroyed the Viet Cong.”)
(4): Câu hỏi “Cộng Sản đă thực sự chiếm đóng Huế bao lâu?” đă được trả lời bằng nhiều cách tính: có tác giả cho rằng đến 28 ngày, thậm chí có người c̣n viết tṛn thành “một tháng.” Cuốn Lịch Sử Việt Nam, 1945-1975 của nhóm Trần Thục Nga (chủ biên), Bạch Ngọc Anh, Trần Bá Đề, Nguyễn Xuân Minh, Nhà xb Giáo Dục, 1987, trang 145, đă chính xác khi ghi là trận Huế bắt đầu từ 02:33 a.m. ngày 31 tháng 01/1968 và chấm dứt ngày 24/02/1968, tổng cộng “25 ngày liên tục.”
(5): Thực ra, trong chương tŕnh “CBS Evening News” truyền đi ngày 27 tháng 02/1968, Cronkite gọi “Tết là một chiến bại của Hoa Kỳ” và nói rằng “Cách duy nhất để thoát ra là ḥa đàm, không trong vai người chiến thắng mà là rút lui trong danh dự.” (Edward J. Epstein, “Vietnam: What Happened vs. What We Saw: We Lose Our Innocence,” TV Guide, October 6, 1973, trang 13-F.)
(6): David Culbert, “Television’s Vietnam, The Impact of Visual Images” (phim tài liệu truyền h́nh như được ghi lại trong báo The Monitor của thành phố McAllen, TX, March 20, 1981).
(7): Hiệp định Genève 1954 gồm “Hiệp định ngưng chiến tại Việt Nam” nói cách khác, sự đồng ư ngưng chiến tranh quân sự giữa Pháp và Việt Minh kư ngày 20 tháng 07/1954, và một phần không ai kư gọi là “Tuyên bố cuối cùng” (“Final Declaration”) nói đến sự thống nhất của Việt Nam qua một cuộc Tổng Tuyển Cử với sự giám sát quốc tế, dự định sẽ diễn ra vào tháng 07/1956
(8): Cuộc chiến tại Huế chỉ được kể lại bằng Anh Ngữ duy nhất trong tác phẩm của Keith W. Nolan, Battle for Huê, Tet 1968, Novato, CA: Presidio Press, 1983. Nhưng nó lại hoàn toàn dựa vào các cuộc phỏng vấn cựu chiến binh Hoa Kỳ về trận chiến, do đó, bỏ ra ngoài tất cả những câu chuyện có sự đóng góp của người lính Quân Lực Việt Nam Cộng Ḥa.
(9): Peter Braestrup, Big Story, 2 Volumes, Boulder, CO: Westview Press, 1977. Epstein, sđd., kể rằng vào cuối năm 1968, một phóng viên chiến trường cho NBC đề nghị “ … làm một chương tŕnh 3 phần cho thấy trận chiến Tết 1968 thực sự là một chiến thắng lớn của Hoa Kỳ mà truyền thông đă phóng đại một cách sai lạc cho rằng đó là một sự thất bại của miền Nam Việt Nam.” Sau một số cân nhắc, ư tưởng này bị phản đối v́… “h́nh ảnh Tết Mậu Thân như một chiến bại của Hoa Kỳ đă được in sâu vào đầu óc quần chúng, và như vậy nó vẫn bị xem là một chiến bại…” Philip B. Davidson viết “Trong thế giới hoang tưởng của truyền h́nh, sự tưởng tượng bỗng biến thành sự thực.”
(10): Languth, Our Vietnam: The War , 1954-1975, Simon & Schuster, 2000, trang 468-530.
(11): Lyndon B. Johnson, The Vantage Point, Perspectives of the Presidency, 1963-1969, New York: Rinehart and Winston, 1971, trang 435.
(12): Davidson, sđd.
(13): Robert D. Schulzinger’s A Time for War: The United States and Vietnam, 1941-1975, Oxford University Press, 1997.
(14): William S. Turley, The Second Indochina War, A Short Political and Military History, 1954-1975, New American Library, 1986.
(15): George C. Herring, America’s Longest War, The United States and Vietnam, 1950-1975, John Wiley & Sons, 1979.
(16): Neil Sheehan, A Bright Shining Lie: John Paul Vann and America in Vietnam, New York: Random House, 1988.
(17): Michael McClear (viết) and Hal Buell (người sắp xếp các h́nh ảnh), Vietnam, A Complete Photographic History, New York: Tess Press, 2003. Cần chỉ ra rằng Michael McClear, tác giả người Canada của chương tŕnh truyền h́nh The Ten-Thousand Day War (10 đoạn, mỗi đoạn dài 1 tiếng), đă không cả che đậy sự thiên lệch của ḿnh (so với chương tŕnh của PBS, Vietnam, A Television History). McClear đă nhờ đại tá Hà Văn Lâu, đại sứ quan sát viên của Hà Nội tại Liên Hiệp Quốc, làm nhân vật chính và duy nhất được lên tiếng và giải thích cho toàn bộ chương tŕnh, từ đầu đến cuối.
(18): Languth, sđd.
(19): Trần Thục Nga et al., sđd.
(20): Nguyễn Đức Phương, Chiến tranh Việt Nam toàn tập, Toronto: Làng Văn, 2001.
(21): Phạm Văn Sơn, “Trận Chiến Tết Mậu Thân 1968,” trong tác phẩm của Phạm Văn Sơn & Lê Văn Dương, Cuộc Tổng Công Kích - Tổng Khởi Nghĩa của Việt Cộng Mậu Thân 1968, Saigon: Pḥng 5/ BTTM, 1968. Được in lại trong Tưởng Niệm 40 Năm Tết Mậu Thân & 34 Năm Trận Hải Chiến Hoàng Sa của Hải Quân Quân Lực VNCH, Nam Cali: Trách Nhiệm, 2007, trang 87-128. (Tác phẩm này sẽ được nhắc đến dưới tên gọi tắt là Tưởng Niệm.)
(22): Nguyễn Đức Phương, sđd. Trích dẫn Phạm Văn Sơn và Lê Văn Dương.
(23): Như trên, do một nguồn tin Cộng Sản cho biết (G. Sơn, Giờ G Ngày N và Yếu Tố Bất Ngờ, Mậu Thân Sài G̣n, Nhà xb Trẻ, Tp HCM, 1988).
(24): Lê Minh thuật lại trận chiến tại Huế trong “Huế trong chiến dịch Mậu Thân,” Sông Hương, Số 29, Huế, tức Số Tết 1988. Tạp chí Sông Hương do Hoàng Phủ Ngọc Tường làm chủ bút. Lời kể của Lê Minh được Trần Phố Minh trích đoạn trong bài “Mậu Thân 68, mặt trái của 30.4.1975,” Quê Mẹ, Số Tết Mậu Dần 1998, Gennevilliers, Pháp quốc, trang 9-11, 16. Tất cả những trích dẫn trong bài này, tức là sự tường thuật theo quan điểm của đối phương, như theo hồi ức của Lê Minh, là trích từ trong bài của Trần Phổ Minh viết trong Quê Mẹ.
(25): G. H. Turley, The Easter Offensive, Novato, CA: Presidio Press, 1985.
(26): Vai tṛ trọng yếu của Hoàng Kim Loan và các cán bộ Cộng Sản nằm vùng tại Huế đằng sau phong trào Phật Giáo trong hai năm 1966-67 dẫn đến Tổng Tấn Công Tết Mậu Thân tại miền Trung đă được Cựu Phó Cảnh sát trưởng Liên Thành kể lại chi tiết trong Tập San Biệt Động Quân, in lại trong Tưởng Niệm, trang 176-243.
(27):Nguyễn Lư Tưởng, “Mậu Thân ở Huế” trong sách Tội Ác Đảng CSVN trong biến cố Tết Mậu Thân 1968, Trần Trọng An Sơn chủ biên, 2008, trang 50. (Tài liệu này sẽ được nhắc đến dưới tên tắt Tội Ác.) Bà Tuần Chi, hay Bà Nguyễn Đ́nh Chi, là cựu hiệu trưởng trường nữ trung học Đồng Khánh nổi tiếng tại Huế.
(28): Hồ Đinh, “Hoàng Phủ Ngọc Tường, Kẻ hái phù du sau thảm sát Tết Mậu Thân 1968 tại Huế” trong Tội Ác, trang 37-39. Vào năm 1968, Hoàng Phủ Ngọc Tường là một sinh viên văn khoa tại Đại Học Huế, nhưng cũng đang dạy Triết tại một trường trung học.
(29): Languth, sđd., trang 477. Người Lính Già Seattle, “Hồi Kư về Tết Mậu Thân tại Huế” trong Tội Ác, trang 35-36.
(30): Đây đó trong tập Tội Ác. Hầu như tất cả các bài viết trong sách Tội Ác đều nhắc đến tên những người này và một số khác ít nổi tiếng hơn, những kẻ đă tiếp tay chỉ điểm cho Cộng Sản và bị người dân Huế muôn đời khinh rủa v́ đă phản bội và giết hại dân lành.
(31): Các tài liệu sử dụng để viết nên phụ đính “Diễn tiến cuộc chiến tại Huế” và để tả lại cuộc giao tranh quân sự tại Huế trong dịp Tết 1968 được đúc kết từ nhiều nguồn khác nhau, gồm cả phỏng vấn một số người trực tiếp tham chiến, và những báo cáo hậu trận, không thể kể hết ra đây được. Tuy nhiên, tôi xin được nêu ra vài khó khăn trong khi đúc kết. Thí dụ, Cộng Sản đặt nhiều tên khác nhau cho một đơn vị của họ, trong cố gắng gây hoang mang cho địch và đồng thời che giấu h́nh tung thực sự của những đơn vị tham chiến. Một tiểu đoàn có thể được gọi bằng tên hiệu, như tiểu đoàn Sông Lô v́ họ đă tham dự trận đánh Sông Lô năm 1948. Hay một đơn vị có thể được gọi bằng tên của một anh hùng trong đoàn, như trung đoàn Cù Chính Lan (Lữ đoàn 9 của quân đội Bắc Việt), do Trung Tá Di chỉ huy. Rồi một số đơn vị lại được gọi khi th́ là tiểu đoàn, khi th́ là trung đoàn, như các đơn vị 800, 802, 804, 806. Tôi đă cố gắng hết sức để xác định các tài liệu này, khi có thể. Với câu hỏi ai là người chỉ huy quân Bắc Việt trong cuộc tấn công Huế, có một số chi tiết không rơ ràng. Bài viết của Hồng Lĩnh trong sách Tội Ác, trang 58, cho biết Nguyễn Vạn chỉ huy lữ đoàn 5 (D.R. Palmer, trong Summons of the Trumpet, cho biết cấp của ông ta là Trung Tá; thế nhưng, theo Chính Đạo, trong Tội Ác trang 45, th́ lữ đoàn này thuộc quyền chỉ huy của Thân Trọng Một), và Trung Tá Nguyễn Trọng Dần (theo Chính Đạo, Tội Ác, trang 44, th́ là Nguyễn Trọng Dậu – nhưng theo John Prados, sđd, trang 155, th́ lại là Đại Tá Nguyễn Trọng Tấn) chỉ huy lữ đoàn 6 tấn công Huế, và rất nhiều tác giả khác không đồng ư với các chi tiết này. Bỏ câu hỏi này sang một bên, thắc mắc về ai trong 3 đơn vị Quân Lực VNCH là người có công dựng lại lá Cờ Vàng Ba Sọc Đỏ của miền Nam Việt Nam tại Kỳ Đài sau 25 ngày chiến đấu cũng đủ làm người ta phát điên: một nguồn nói rằng đó là lực lượng Thủy Quân Lục Chiến Việt Nam và Sư đoàn 1 Bộ Binh là người thượng kỳ vào sáng ngày 23 tháng 02, 1968 (Tưởng Niệm, trang 85), một nguồn khác nói đó là một t́nh nguyện quân từ tiểu đoàn 2/3 của Phạm Văn Đính (Sư Đoàn 1 Bộ Binh) đă trèo lên kỳ đài và phất cao ngọn cờ vàng của miền Nam Việt Nam “trong buổi sáng tinh mơ ngày 24 tháng 02” (Andrew Wiest, Vietnam’s Forgotten Army, trang 118), nguồn thứ ba cho rằng Đại Đội Hắc Báo của Trần Ngọc Huế đă có vinh hạnh được trao cho nhiệm vụ ấy (Keith Nolan, Battle of Hue, trang 172; Wikipedia bài về “Battle of Huê” nói: “Vào ngày 24 tháng 02, 1968, Đại Đội Hắc Báo của Sư Đoàn 1 Bộ Binh tái chiếm Đại Nội tại trung tâm Cổ Thành và xé tan lá cờ đỏ của Bắc Việt”), nhưng Thiếu Tá Robert H. Thompson của Thủy Quân Lục Chiến Hoa Kỳ phản đối chi tiết này: “Tài liệu MACV sẽ ghi lại rằng Quân Lực VNCH với sự hỗ trợ của Thủy Quân Lục Chiến Hoa Kỳ đă tái chiếm Cổ Thành. Chuyện nhảm… Chính Tiểu đoàn 1 thuộc Sư Đoàn 5 Thủy Quân Lục Chiến [Mỹ] tái chiếm Cổ Thành. Lính VNCH chí đứng nh́n.” Trong The Hidden History of the Vietnam War, John Prados không rơ ràng lắm khi viết: “Thủy Quân Lục Chiến Việt Nam… làm một cuộc tấn công bất ngờ vào đêm 23 sang rạng ngày 24/02/1968. Khoảng 5 giờ sáng ngày 24 tháng 02, lính của trung đoàn 3 đă thay lá cờ đỏ của Bắc Việt bằng lá cờ vàng của Việt Nam Cộng Ḥa trên kỳ đài của Cổ Thành. Sau đó quân đội VNCH và lính thủy quân lục chiến Hoa Kỳ tái chiếm hoàn toàn Đại Nội […] Thích hợp làm sao, chính Đại Đội Hắc Báo của Sư Đoàn 1 Bộ Binh đă thượng cờ vàng của Việt Nam Cộng Ḥa trên kỳ đài của Cổ Thành.” Nghĩa là theo đó th́ ai cũng dự phần vào vinh hạnh này: Thủy quân Lục chiến Việt Nam, Trung đoàn 3 Bộ Binh, Thủy quân Lục Chiến Hoa Kỳ, và Đại Đội Hắc Báo. Cuối cùng, Don Oberdorfer, người đầu tiên viết nguyên một cuốn sách về Tết (New York: Doubleday, 1971), có lẽ đă trích một đoạn từ báo cáo của Tướng Westmoreland trong A Soldier Reports (trang 434) khi ông tướng này đă sai lầm tặng danh dự hạ cờ đỏ của Bắc Việt cho một “đơn vị 50 người của Việt Nam mang tên “Tiger Force” [Lôi Hổ] (Tội Ác, trang 34).
TÀI LIỆU THAM KHẢO: TỘI ÁC CỘNG SẢN VIỆT NAM - Biến cố Tết Mậu Thân 1968
TÀI LIỆU THAM KHẢO: TỘI ÁC CỘNG SẢN VIỆT NAM - Biến cố Tết Mậu Thân 1968
[url]http://www.youtube.com/watch?v=hr6vxjw-QXc[/url]
[video=youtube;aQADMY2zcRM]http://www.youtube.com/watch?v=aQADMY2zcRM&feature=player_embedded[/video]
TÀI LIỆU THAM KHẢO: TỘI ÁC CỘNG SẢN VIỆT NAM - Biến cố Tết Mậu Thân 1968
[B]TÀI LIỆU THAM KHẢO: TỘI ÁC CỘNG SẢN VIỆT NAM -
Biến cố Tết Mậu Thân 1968
Sau 44 Năm, Nh́n Lại Vụ Tết Mậu Thân
Những can phạm Tội Ác Chiến Tranh tại Huế có thể bị truy tố
Sơn Tùng [/B]
Sau gần nửa thế kỷ, vụ Việt Cộng đột kích vào các thành phố miền Nam Việt Nam vào dịp Tết Mậu Thân (1968) vẫn c̣n được viết, được nói tới để sự thật tiếp tục được phơi bày về một biến cố quân sự lớn trong cuộc Chiến tranh Việt Nam (1960-1975).
Cuộc tổng công kích Tết Mậu Thân không chỉ liên quan đến chiến thuật, chiến luợc về mặt quân sự, nó c̣n là một khúc quanh trong chính sách của Hoa Kỳ đối với Việt Nam, và liên quan đến truyền thông báo chí, và đến những tội ác chiến tranh đă xảy ra. Vào cuối năm 2010, có thêm một cuốn sách nữa của người Mỹ viết về cuộc tổng công kích Tết Mậu Thân (1968):
This Time We Win: Revisiting the Tet Offensive của James S. Robbins, một cây bút b́nh luận chính trị của nhật báo Washington Times. Tác giả đă dùng những tài liệu của phiá Việt Cộng để chứng minh rằng, trái ngược với “mô tả” trên báo chí Mỹ lúc ấy, cuộc tổng công kích Tết Mậu Thân đă làm suy yếu lực lượng VC tới gần điểm sụp đổ và gây tổn thất nặng nề hạ tầng cơ sở của đối phương tại miền Nam. C̣n phiá bộ đội cộng sản Bắc Việt th́ bị mất tinh thần, phần v́ xa nhà, phần v́ đường tiếp tế quá dài, quân số hao ṃn nhanh hơn là sự bổ sung có thể cung cấp do “đường ṃn HCM” từ Bắc vào Nam.
Cuộc tổng công kích không nhằm mục đích chiếm giữ lâu dài các tỉnh và thành phố miền Nam nhưng được hoạch định để tạm kiểm soát các cứ điểm quan trọng và lănh đạo quần chúng nổi dậy cướp chính quyền. Nhưng, cả hai mục tiêu này đều đă không đạt được v́ Việt cộng đă bị đẩy lui hầu như ở tất cả mọi nơi và quần chúng cũng đă không nổi dậy mà c̣n bỏ chạy về phiá quốc gia. Tác giả Robbins đă kể ra từng trường hợp một để chứng minh rằng vụ Tết Mậu Thân không phải là “một cuộc tấn công bất ngờ” như báo chí Mỹ tường tŕnh. Không có chuyện t́nh báo thất bại v́ kế hoạch tấn công của VC đă rơi vào tay Nam VN và Mỹ trước khá lâu. Nhờ tin tức do cán binh Bắc Việt cao cấp hồi chánh và VC trở cờ cung cấp, phiá Nam VN đă được báo động và đề pḥng. Theo tài liệu hậu chiến, trong tổng số khoảng 84,000 cán binh VC tham gia cuộc tấn công Tết Mậu Thân, hơn một nửa (45,000) đă bỏ mạng.
[B]Trương Như Tảng đă nhận định trong hồi kư của ông ta rằng vụ Tết Mậu Thân là một tổn thất làm điên đảo hàng ngũ VC, và là một sự trớ trêu lớn khi một cuộc thất trận như vậy “đă được truyên truyền của chúng ta biến thành một chiến thắng huy hoàng[/B]”. Robbins cho rằng khi ấy thay v́ thừa thắng xông lên để đè bẹp VC th́ TT Johnson, với quan niệm chiến lược “chiến tranh giới hạn” và “tiệm tiến” đă cho đối phương có thời gian để phục hồi. Cho tới mấy năm sau, vào giai đoạn cuối cùng của cuộc chiến với sư sa lầy của Mỹ, Tổng thống Nixon mới ra lệnh oanh tạc toàn miền Bắc VN nhằm mục đích đem tù binh Mỹ về nước. Theo Robbins, sau trận Tết Mậu Thân, ít người biết những phần tử chủ hoà ở Hà-Nội đă muốn bỏ cuộc, và việc điều đ́nh đă được công khai thảo luận, nhưng phe diều hâu với Vơ Nguyên Giáp cầm đầu đă thắng và đẩy mạnh cuộc chiến tranh xâm chiếm miền Nam. Về phiá Mỹ, Robbins kết luận rằng sự thiếu quyết tâm là nhược điểm của anh khổng lồ (Achilles’ heel), đă đưa đến sự thất bại của một cuộc chiến tranh mà quân đội Mỹ và Nam VN đă thắng, và thắng liên tiếp trên chiến trường. Tác giả cũng đă nhấn mạnh đến vai tṛ của “phong trào phản chiến” tại mặt trận hậu phương nước Mỹ và sự phản bội của giới báo chí Tây phương trong cuộc chiến. Khi ấy, dẫn đầu bởi Walter Cronkite, truyền thông ḍng chính của Mỹ tại miền Nam Việt Nam đă “định nghiă chiến trường theo chiều hướng có lợi cho quân thù, bất kể sự thực.” Và tác giả đă kết luận bằng cách trích dẫn lời của một người lính Mỹ: “Việt Cộng đă không hạ được chúng tôi, nhưng New York Times và CBS-TV có thể làm việc ấy.”
Tạp chí VIETNAM số tháng 2/2011 cũng có ba bài về cuộc tổng công kích Tết Mậu Thân. Hai bài của Don North và Wilburn Meador viết về cuộc tấn công và giải cứu toà đại sứ Mỹ tại Sài-G̣n. Bài về những ǵ xảy ra tại Huế trong cuộc tổng công kích Tết Mậu Thân (What Really Happened At Hue), tác giả là James Willbanks đă cung cấp nhiều chi tiết cập nhật về trận đánh kéo dài hơn một tháng cũng như về tội ác của VC trong vụ tàn sát thường dân tại Huế. James Willbanks là cựu chiến binh VN, đă viết nhiều sách, trong đó có cuốn The Tet Offensive: A Concise History and Abandoning Vietnam, và hiện là giám đốc ngành Quân Sử tại Trường Đại Học Chỉ Huy và Tham Mưu của Bô Binh Hoa Kỳ. James Willbanks cho biết cuộc phản công giải cứu Huế kéo dài từ 31.1.1968 và chấm dứt vào ngày 2.3.1968. Tổn thất của Quân đội VNCH là 384 tử trận, 1,800 bị thương và 30 mất tích. Thuỷ quân Lục chiến Mỹ có 147 bị giết và 857 bị thương. Bô Binh Mỹ 74 người chết và 507 bị thương. Tổn thất về phía Cộng sản được báo cáo là 5,000 chết tại Huế và khoảng 3,000 nữa bị giết tại các vùng phụ cận. Các cuộc giao tranh trong hơn một tháng đă phá hủy khoảng 40% nhà cửa tại Huế khiến 116,000 lâm cảnh màn trời chiếu đất, 5,800 thường dân bị giết hay mất tích.
Số phận của những người mất tích dần dần được tính sổ khi khoảng 1,200 tử thi được t́m thấy dưới 18 hố chôn tập thể bị vùi lấp vội vă. Trong 7 tháng đầu năm 1969, nhóm mồ tập thể thứ hai được phát hiện. Rồi vào tháng chin, nhờ sự chỉ dẫn của ba cán binh VC hồi chánh, 300 tử thi được khai quật ở Khe Đá Mài. Cuối cùng, vào tháng 11, hố chôn tập thể lớn thứ tư được t́m thấy gần xă Lương Viên, cách Huế khoảng 15 cây số về hướng đông. Cộng chung, gần 2,800 tử thi đă được phát hiện từ những hố chôn tập thể này. James Willbanks viết rằng mới đầu tin về những vụ tàn sát tập thể không được báo chí Mỹ loan tải rộng răi v́ họ cho rằng không đáng tin, và chỉ chú tâm vào cuộc giao chiến đẫm máu và những tàn phá tại cố đô Huế. Cho đến khi những hố chôn tập thể được đào lên, các cuộc điều tra mới được bắt đầu để t́m hiểu sự thật.
Vào năm 1970, Douglas Pike, phân tích viên của Sở Thông Tin Hoa Kỳ, xuất bản tập tường tŕnh The Viet Cong Strategy of Terror, trong đó viết rằng ít nhất phân nửa số xác chết được đào lên tại Huế đă cung cấp bằng cớ rơ ràng về “những vụ giết người tàn bạo: như tay bị trói quặt ra sau lưng, mồm bị nhét giẻ, thân thể vặn vẹo nhưng không mang thương tích (cho thấy đă bị chôn sống).” Pike kết luận rằng những vụ tàn sát này đă được thi hành bởi những cán binh VC tại địa phương và là kết quả của “một quyết định được lư luận và biện minh trong đầu óc Cộng sản”. Willbanks nhắc đến cuốn Tet! của Kư giả Don Oberdorfer xuất bản năm 1971, trong đó thuật lại diễn tả sống động của các nhân chứng về những ǵ đă diễn ra trong thời gian VC kiểm soát thành phố Huế, gồm có những vụ hạ sát các người ngoại quốc tại Huế, như ba bác sĩ người Đức Raimund Discher, Alois Alteoster, và Horst-Gunther Krainick cùng bà vợ, tất cả đều dạy ở trường y khoa tại đây, và đă nghĩ rằng họ được an toàn v́ là người ngoại quốc không liên hệ đến chính trị, nhưng đă bị VC bắt dẫn đi. Xác của họ được t́m thấy bị vùi trong một hố cạn nơi cánh đồng gần bên. Cũng giống như vậy, hai giáo sĩ người Pháp, Cha Urbain và Guy, được trông thấy bị bắt dẫn đi. Sau đó xác Cha Urbain được t́m thấy với tay và chân bị trói, và bị chôn sống. C̣n xác của Cha Guy, với một viên đạn bắn vào sau ót, được chôn cùng một hố với Urbain và 18 người khác. Các nhân chứng kể rằng đă trông thấy Linh mục Bửu Đông, người đă làm mục vụ cho cả hai bên và thậm chí có cả một tấm ảnh Hồ Chí Minh treo trong pḥng, cũng đă bị dẫn đi. Xác của ông được t́m thấy 22 tháng sau trong một huyệt mộ đào nông cùng với xác của 300 nạn nhân khác.
Trong danh sách “những tên phản động” có cả một lao công làm việc tại pḥng thông tin của chính quyền tên Phan Văn Tường. Lúc VC tới nhà t́m, ông Tường đă đi trốn cùng với gia đ́nh và khi bắt được ông ta cùng với đưá con trai 5 tuổi, con gái 3 tuổi và 2 đứa cháu, VC lập tức bắn hạ tất cả và bỏ xác trên đường phố cho những thân nhân c̣n lại nh́n thấy. Trong ngày thứ năm sau khi chiếm Huế, VC tới Nhà thờ Phú Cam, tập họp khoảng 400 đàn ông và thiếu niên. Trong số đó, vài người có tên trong danh sách kẻ thù, vài người ở tuổi đi lính và vài người chỉ có tội là trông có vẻ khá giả. Họ bị dẫn đi về phiá nam. Xác của những người này sau đó được t́m thấy tại những hố chôn tập thể ở Khe Đá Mài.
Willbanks không quên trích dẫn tài liệu của phiá VC và sách báo của các tác giả Mỹ và Tây phương bào chữa cho tội ác của VC tại Huế, hạ giảm số nạn nhân, thậm chí đổ tội cho phi cơ Mỹ đă dội bom gây ra những cái chết của thường dân, và chính quyền Sài-G̣n đă bịa đặt vụ thảm sát với mục đích chiến tranh tâm lư, kể cả cuốn hồi kư Từ Thù Đến Bạn của cựu Đại tá VC Bùi Tín xuất bản năm 2002. Ông Bùi Tín nh́n nhận việc xử tử thường dân đă xảy ra tại Huế trong vụ Tết Mậu Thân. Tuy nhiên, ông ta nói rằng dưới sự căng thẳng của các cuộc oanh kích do phi cơ Mỹ thực hiện, kỷ luật bộ đội đă bị tan vỡ. Bùi Tín giải thích rằng hơn 10,000 tù binh đă bị bắt tại Huế, và những người quan trọng nhất đă được giải về miền Bắc. Khi Thuỷ quân Lục chiến Mỹ phản công tái chiếm Huế, bộ đội CSBV được lệnh rút lui về Bắc và đem theo tù nhân. Theo Bùi Tín, trong sự hoảng loạn của cuộc rút quân, vài cấp chỉ huy đại đội và tiểu đoàn đă bắn hạ tù binh “để bảo đảm an toàn cho cuộc rút quân”. C̣n các “sử gia” của Đảng CSVN th́ viết rằng trong cuộc tổng công kích Tết Mậu Thân tại Thừa Thiên - Huế, các cán bộ VC đă truy lùng và bắt giữ “những tên gian ác và các nhân viên quân sự và công chức ngụy quyền Việt Nam Cộng Hoà”, và rằng “nhiều ổ gian ác và phản động… đă bị giết”. Hàng trăm kẻ “có nợ máu đă bị xử tử”. Sau một thời gian phủ nhận không có vụ thảm sát hàng ngàn thường dân tại Huế, Cộng sản Việt Nam đă nhận tội trước những bằng chứng hiển nhiên không thể chối căi. Các “tội” mà VC quy cho những nạn nhân (“những tên gian ác”, “nhân viên quân sự”, “công chức ngụy quyền”, “phản động”, “có nợ máu”…) là những lư do chính trị mà theo định nghiă của Toà Án H́nh Sự Quốc Tế (International Criminal Court) là những yếu tố cấu thành tội ác chiến tranh và tội ác chống nhân loại để truy tố những can phạm, từ kẻ lănh đạo cao nhất đến những cấp thi hành và đồng lơa. Nhiều can phạm của những tội ác này trên thế giới đă bị bắt, bị truy tố và bị Toà H́nh Sự Quốc Tế kết án.
Phải chăng v́ vậy mà vài kẻ liên quan đến vụ thảm sát tại Huế đă t́m cách chối tội, như trường hợp của Hoàng Phủ Ngọc Tường, Nguyễn Đắc Xuân, Phạm Thị Xuân Quế mà Nhà văn Nguyễn Văn Lục đă nói tới trong một bài viết gần đây. Có nhiều bằng chứng cho thấy họ đă có mặt tại Huế trong thời gian VC chiếm giữ thành phố và đă đóng vai tṛ đồng loă (chỉ điểm, dẫn đường) trong việc lùng bắt và hạ sát các giáo sư tại Viện Đại Học Huế. Sau khi đọc bài “Trường Hợp Hoàng Phủ Ngọc Tường” của Ông Nguyễn Văn Lục, tôi đă hỏi ư kiến Giáo sư Nguyễn Thế Anh nhân dịp liên lạc với ông gần đây. Giáo sư Nguyễn Thế Anh là Viện trưởng Viện Đại Học Huế khi xảy ra biến cố Tết Mậu Thân, sau đó dạy sử tại Đại Học Sorbonne ở Paris, nay đă nghỉ hưu. Ông Nguyễn Thế Anh cho biết đă thoát chết v́ ở bên hữu ngạn Sông Hương. Về sau, ông được nghe kể lại là có loa phóng thanh (ở bên tả ngạn Sông Hương do VC địa phương chiếm giữ... yêu cầu “ông Viện trưởng ra tŕnh diện”, và những người đứng ra lănh đạo cái ủy ban nhân dân là Lê Văn Hảo, giáo sư Đại Học Văn Khoa (dưới quyền Viện trưởng Nguyễn Thế Anh) và bọn sinh viên Đại Học Huế là anh em Hoàng Phủ Ngọc Tường, Hoàng Phủ Ngọc Phan, Nguyễn Đắc Xuân…Một tháng sau, chính Gs. Nguyễn Thế Anh là người đă đi nhận diện tử thi của ba bác sĩ người Đức, cố vấn Trường Đại Học Y Khoa Huế. Tiết lộ của Gs. Nguyễn Thế Anh phù hợp với phần tường thuật của James Willbanks về diễn tiến của mặt trận Huế trong biến cố Tết Mậu Thân, theo đó Trung đoàn 4 chính quy CSBV đă chiếm mạn nam (hữu ngạn) Sông Hương của Thành phố Huế (trừ khu MACV, xem bản đồ đính kèm) ngay từ lúc hừng đông ngày 31.1.1968 (mùng hai Tết Mậu Thân). Vụ thảm sát Tết Mậu Thân tại Huế là tội ác chống nhân loại của Cộng sản Việt Nam mà cộng chung lên đến hơn một triệu nạn nhân vô tội kể từ khi cướp chính quyền tại Việt Nam. Hồ Chí Minh, người chịu trách nhiệm lớn nhất, cùng nhiều tay chân đă chết già, nhưng một số can phạm và đồng lơa khác c̣n sống, có thể bị điều tra, truy tố và xét xử trước Ṭa Án H́nh Sự Quốc Tế. Đây là công việc mà các tổ chức chính trị và nhân quyền của người Việt ở hải ngoại có thể làm.
Sơn Tùng